Książka "Krajoznawstwo i jego związki z turystyką" napisana jest w celu zapoznania czytelnika - głównie studenta kierunków turystycznych - z problematyką związaną z krajoznawstwem.Problematyka ta jest szeroka i złożona, gdyż należy rozpatrywać ją trójwątkowo jako:- całość wiedzy o kraju ojczystym lub regionie geograficznym, historycznym, etnograficznym, przyrodniczym;- ruch społeczny, dążący szczególnie poprzez różne formy turystyki do poznania kraju ojczystego, gromadzenia wszelkich o nim wiadomości i popularyzowania ich, oraz działający na rzecz utrwalania i pomnażania zasobów przyrody i kultury;- treść programu poznawczo-wychowawczego turystyki.Zadaniem prezentowanej pracy jest przedstawienie podstaw wiedzy o krajoznawstwie, głównych kierunków działalności współczesnego krajoznawstwa, a także pokazanie metod stosowanych w krajoznawstwie oraz jego wyjątkowych związków z turystyką.W rozdziale pierwszym omówiony jest, w historycznym ujęciu, rozwój myśli i działalności krajoznawczej, sięgając aż do korzeni krajoznawstwa. Szczegółowo pokazane zostały te zagadnienia, począwszy od okresu Oświecenia w Polsce, a skończywszy na czasach współczesnych. Przedstawiono również główne postacie tego ruchu.W rozdziale drugim dokonano przeglądu i porównań definicji krajoznawstwa, wychodząc od pierwszej, opublikowanej w 1902 roku w tzw. "Słowniku Warszawskim", aż do wyczerpującej, zawartej w Nowej Encyklopedii Powszechnej PWN z 1997 roku. Rozdział ten zawiera także charakterystykę pięciu kongresów krajoznawstwa, jakie się do tej pory odbyły - zaczynając od pierwszego, który odbył się w 1929 roku w Poznaniu, a kończąc na piątym, który odbył się w 2000 roku w Gnieźnie. Byly one zawsze wielkim świętem krajoznawców i nie tylko.Kolejny, trzeci rozdział poświęcony został przedstawieniu głównych organizatorów krajoznawstwa, z pogłębioną charakterystyką Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, jako najważniejszego animatora tej działalności. Pokazano także funkcje wychowawcze, jakie niesie ze sobą krajoznawstwo, zwłaszcza w odniesieniu do młodzieży, ze szczególnym uwzględnieniem jego wpływu na uczucia i postawy patriotyczne.W rozdziale czwartym omówiono formy i główne kierunki działalności krajoznawczej. Pokazane zostały w nim formy, których wybór zależny jest od stopnia aktywności uczestników krajoznawstwa, a zbieractwo i kolekcjonerstwo posłużyły tu jako przykład działalności twórczej. Przedstawiono także główne kierunki krajoznawstwa, mające na celu zdobywanie, gromadzenie i upowszechnianie wiedzy krajoznawczej. Szczególnie obszernie zostały pokazane związki krajoznawstwa z różnymi rodzajami turystyki oraz stopień nasycenia ich treściami poznawczymi (krajoznawczymi). Odrębnie potraktowane zostały: regionalizm krajoznawczy oraz związki krajoznawstwa z nauką.Rozdział piąty poświęcono omówieniu metod stosowanych w krajoznawstwie, a jako przykład zastosowania ich w praktyce - inwentaryzację krajoznawczą, będącą metodą kompleksową - jedną z najważniejszych jakimi posługują się krajoznawcy.W rozdziale szóstym została omówiona i scharakteryzowana kadra, której zadaniem jest działalność krajoznawcza, zarówno jeśli chodzi o zbieranie i gromadzenie, jak i upowszechnianie w rozmaitej formie wiedzy o kraju ojczystym. Celem jej działania jest także opieka i ochrona zabytków oraz przyrody.W rozdziale siódmym dokonana została charakterystyka stopnia nasycenia treściami krajoznawczymi (poznawczymi) podstawowych rodzajów ruchu turystycznego, tj. wczasów, jako formy pobytowej, oraz wycieczek i imprez turystyki kwalifikowanej, jako form turystyki wędrownej. Pokazano tu również metodykę i zasady ich programowania.Rozdział ósmy poświęcono przedstawieniu walorów krajoznawczych jako głównego składnika atrakcyjności turystycznej. Pokazane i scharakteryzowane zostały poszczególne ich rodzaje, głównie pod kątem przydatności dla tworzenia produktu turystycznego. Omówione w tym rozdziale również zostało miejsce walorów krajoznawczych w pakiecie turystycznym (w produkcie turystycznym), który nabywany jest przez turystów.