Tom składa się z dwóch woluminów: w pierwszym zgromadzone są wszystkie wydane przez Kolberga w latach 1842-49 i 1862 pozycje zawierające melodie ludowe z akompaniamentem fortepianu, w drugim wszystkie zachowane rękopisy w takim samym opracowaniu lub ułożone na sam fortepian. Materiał zawarty w obu częściach reprezentuje wczesny etap zainteresowania Kolberga folklorem, czego wyrazem jest właśnie znamienne dla owych lat opracowanie melodii ludowych. Najwcześniejsze publikacje Pieśni ludu polskiego, drukowane u Żupańskiego w Poznaniu i w leszczyńskim czasopiśmie ,,Przyjaciel Ludu`, stanowić miały dopełnienie ukazujących się wówczas zbiorów tekstów pieśni nie zawierających melodii w ogóle lub posiadających niewielką ich liczbę. Pieśni wydane przez Żupańskiego i Pieśni ludowe do śpiewu, niezależnie od swoich walorów dokumentu, służyć mogły również spopularyzowaniu muzyki ludowej, gdyż wydawane były jako muzykalia. Pozostałe materiały, szczególnie opatrzone opisami zwyczajów i obrzędów, mają wyraźniej dokumentacyjny charakter. Nieomal wszystkie zapisy melodii znajdujące się w tomie (w liczbie 635) pochodzą z własnych badań Kolberga, wyjątek stanowią trzy melodie litewskie, zaczerpnięte z prac F. Zatorskiego (nr 228, 229) i K. Brzozowskiego (nr 230). Na końcu tomu zamieszczono ogłoszenia o wydaniu Pieśni ludu polskiego i Pieśni ludowych do śpiewu oraz recenzje M.A. Szulca i K. Libelta, nadto indeksy i wykaz źródeł drukowanych i rękopiśmiennych, uwzględniający odesłania do odpowiednich zapisów w tomach regionalnych.

Tom składa się z dwóch woluminów: w pierwszym zgromadzone są wszystkie wydane przez Kolberga w latach 1842-49 i 1862 pozycje zawierające melodie ludowe z akompaniamentem fortepianu, w drugim wszystkie zachowane rękopisy w takim samym opracowaniu lub ułożone na sam fortepian. Materiał zawarty w obu częściach reprezentuje wczesny etap zainteresowania Kolberga folklorem, czego wyrazem jest właśnie znamienne dla owych lat opracowanie melodii ludowych. Najwcześniejsze publikacje Pieśni ludu polskiego, drukowane u Żupańskiego w Poznaniu i w leszczyńskim czasopiśmie ,,Przyjaciel Ludu`, stanowić miały dopełnienie ukazujących się wówczas zbiorów tekstów pieśni nie zawierających melodii w ogóle lub posiadających niewielką ich liczbę. Pieśni wydane przez Żupańskiego i Pieśni ludowe do śpiewu, niezależnie od swoich walorów dokumentu, służyć mogły również spopularyzowaniu muzyki ludowej, gdyż wydawane były jako muzykalia. Pozostałe materiały, szczególnie opatrzone opisami zwyczajów i obrzędów, mają wyraźniej dokumentacyjny charakter. Nieomal wszystkie zapisy melodii znajdujące się w tomie (w liczbie 635) pochodzą z własnych badań Kolberga, wyjątek stanowią trzy melodie litewskie, zaczerpnięte z prac F. Zatorskiego (nr 228, 229) i K. Brzozowskiego (nr 230). Na końcu tomu zamieszczono ogłoszenia o wydaniu Pieśni ludu polskiego i Pieśni ludowych do śpiewu oraz recenzje M.A. Szulca i K. Libelta, nadto indeksy i wykaz źródeł drukowanych i rękopiśmiennych, uwzględniający odesłania do odpowiednich zapisów w tomach regionalnych.

Tomy 68 i 69 Dzieł wszystkich poświęcone są twórczości kompozytorskiej Kolberga. Studia muzyczne odbywał Kolberg w Warszawie u J. Elsnera i F. Dobrzyńskiego oraz w Berlinie u Girschnera i C. Rungenhagena. W r. 1839 zadebiutował wydaniem pieśni Talizman. Komponowaniem zajmował się w zasadzie do lat sześćdziesiątych, by później poświęcić się wyłącznie dokumentowaniu i badaniu kultury ludowej. Tom pt. Kompozycje wokalno-instrumentalne zawiera 23 pieśni na głos z towarzyszeniem fortepianu, 3 pieśni chóralne, 12 pieśni nie dokończonych, prezentowanych w edycji w postaci faksymiliów, oraz 3 utwory sceniczne. Pieśni, tworzone do tekstów współczesnych Kolbergowi poetów, jak: J.B. Zaleski, S. Witwicki, T. Lenartowicz, S. Duchińska-Pruszakowa i in., charakteryzują się śpiewnością, nieskomplikowaną budową formalną, nawiązywaniem do muzyki ludowej. Z utworów scenicznych jedynie opera sielska pt. Król pasterzy opracowana została w dwóch ujęciach: w wersji fortepianowej, wydanej drukiem za życia Kolberga, i jako partytura zachowana w rękopisie. Utwór ten skomponowany został do libretta T. Lenartowicza, a jego treść dotyczy zwyczaju wybierania króla pasterzy w dniu Zielonych Świąt (zob. omówienie tomu 3 Kujawy). Wystawiono go kilkakrotnie w 1859 r. w Warszawie oraz na przełomie lat 1970 i 71 w Teatrze Telewizji Gdańskiej, nadto wykonano w r. 1966/67 w Polskim Radio. Pozostałych dwóch utworów pt. Scena w karczmie czyli Powrót Janka i Pielgrzymka do Częstochowy Kolberg nie dokończył. Do pierwszego z nich, komponowanego do tekstu J.K. Gregorowicza, zachowały się głosy wokalne i wersja fortepianowa, która zamieszczona jest w t.68. Drugi utwór do tekstu S. Duchińskiej-Pruszakowej jest zaledwie szkicem kompozycji i z tego powodu publikuje się go jedynie w postaci faksymile. Podobnie jak w pieśniach, tak i w utworach scenicznych widoczne są reminiscencje muzyki ludowej. Tom dopełniają XIX-wieczne recenzje pióra J. Sikorskiego, M. Karasowskiego i in.