Zajmujemy się badaniem Psychologii Dziecięcej od chwili narodzin, od samego początku życia. "To nieprawda," mówi doktor Montessori, "że wynalazłam to, co nazywane jest Metodą Montessori. Ja studiowałam dziecko, wzięłam to, co dało mi dziecko, a następnie dałam temu wyraz - i właśnie to nazywane jest "Metodą Montessori". Minęło już 100 lat od momentu, kiedy Maria Montessori sprzeciwiła siętraktowaniu dziecka jako miniatury dorosłego i kiedy upomniała się o należyte docenienie znaczenia dzieciństwa dla rozwoju człowieka i społeczeństwa. System edukacyjny Marii Montessori wniósł nową jakość do pedagogiki, a "odkrycie dziecka", jakiego dokonała autorka, byłopoprzedzone latami naukowych badań i obserwacji. W tej książce Maria Montessori przybliża Czytelnikom rozwój dziecka w pierwszych latach jego życia. Podkreśla naturalność procesu rozwoju oraz fakt, że siły, które go napędzają, są wewnętrzne i występują, gdy dorosły stworzy dziecku odpowiednie do rozwoju warunki. Kiedy przyjmujemy do naszego Casa dei Bambini trzylatka, przyjmujemy człowieka, który żyje od bardzo dawna. W kategoriach arytmetycznych taka osoba ma trzy lata. W kategoriach rozwoju życiowego jest człowiekiem, który ma za sobą pełen cykl życiowy i zgromadził całe bogactwo życiowych doświadczeń. Nie popełnimy błędu mówiąc, żewitamy w Casa dei Bambini bohatera, który dokonał wspaniałego podboju, stoczył wiele wygranych bitew, odniósł liczne rany, cierpiał i wyszedł z tego cało. Tego, kto do nas przychodzi, można uznać za człowieka czcigodnego ze względu na swój wiek i zdobytą wiedzę, a nie za trzyletnie dziecko. Jeśli rozważycie tę kwestię wnikliwie, przekonacie się, że w ciągu pierwszych trzech lat życia odbywa się coś więcej niż tylko rozwój fizyczny. Stojące przed nami dziecko jest czymś na kształt cudu.

Oddajemy do rąk Czytelników unikatowy zapis wykładów wygłoszonych w Londynie w 1946 roku - pierwszy kurs poprowadzony przez Marię Montessori po powrocie z synem Mariem do Europy po siedmiu latach emigracji, wymuszonej kataklizmem II wojny światowej.Wykłady londyńskie 1946 trafiają do rąk czytelników w formie, którą cechuje charakterystyczna dla Marii Montessori elegancja. Oby popularyzowały na całym świecie jej mądrość, wiedzę i doświadczenie z korzyścią dla niezliczonych dzieci - dziś i w przyszłości.Wszystkich nas łączą doświadczenia smutnego okresu, który właśnie dobiegł końca; wydarzenia ostatnich lat zjednoczyły ludzi. W tych czasach jeszcze bardziej nasila się nadzieja, że edukacja pomoże zmienić świat na lepsze. Dziś wszędzie słychać opinię, że edukacja jest dla świata nadzieją na przyszłość. Dotychczas traktowano ją jako jedną z wielu drugorzędnych dziedzin wiedzy; nie przypisywano jej dużego znaczenia. Panowało przekonanie, że nie wywiera wpływu na społeczeństwo, ponieważ skupia się jedynie na małych dzieciach, uczniach, którzy nie są jeszcze obywatelami, członkami społeczeństwa. Dziś edukację postrzega się inaczej, jako niezmiernie ważną i potężną siłę, której musimy użyć, jeśli chcemy odbudować świat.Z tekstuJest to głos dojrzały, bo doktor Montessori dała te wykłady w 1946 roku, sześć lat przed śmiercią. Czytając je, można wyczuć, że zjeździła cały świat, od Argentyny po Australię, od Indii po Stany Zjednoczone, i poczyniła ważne naukowe obserwacje (.) na temat dziecka i natury ludzkiego rozwoju. W 1946 roku była już całkowicie pewna siebie i swoich postulatów. Jednak w jej głosie słychać też lekki niepokój kobiety, która często jest źle rozumiana. W tych wykładach dla studentów przedstawia swoje założenia jasno, posługując się słowami niczym młotem, z naciskiem powtarzając wnioski - jakby w nadziei, że tym razem do kogoś dotrą, że tym razem ktoś rzeczywiście zrealizuje jej sugestie. To dojrzały głos kobiety, która poświęciła całe życie pewnej idei i ma poczucie, że zostało jej już niewiele czasu.Z przedmowy Annette Heines