Książka Anny Karłyk-Ćwik wpisuje się w nurt resocjalizacji cechującej się otwartością na nowe teorie inspirujące do działań charakteryzujących się m.in. humanistyczną wrażliwością oraz odchodzących od twardej technologii resocjalizacyjnej z równoczesnym odwołaniem się do empatycznego dialogu i budowania właściwej atmosfery i klimatu społecznego.W takim podejściu do resocjalizacji Autorka wyznacza ważną rolę dla humoru i śmiechu, które to "ze względu na swe liczne społeczne funkcje, coraz bardziej zyskują na znaczeniu i na popularności, stając się preferowanymi czynnikami motywacji, zachęty i otwartości w kontaktach międzyludzkich". Okazuje się jednak, że w pedagogice, a zwłaszcza w pedagogice resocjalizacyjnej, rola humoru jest stosunkowo rzadko dostrzegana. Kierując się tym A. Karłyk-Ćwik podjęła w swojej książce "próbę włączenia humoru do refleksji i praktyki resocjalizacyjnej, próbę z jednej strony niełatwą - bo w zasadzie pionierską, z drugiej zaś - znamienną - bo podejmowaną w kontekście potrzeby kreowania nowej filozofii resocjalizacji instytucjonalnej nieletnich". Podjęte w monografii studia i eksploracje empiryczne koncentrują się wokół następujących pytań: "czy i do czego resocjalizacja instytucjonalna nieletnich potrzebuje humoru?, czy humor stanowi właściwą odpowiedź na te potrzeby i co może zaoferować/wnieść do resocjalizacji?, czy w szeroko rozumianej - mentalnej, społecznej, organizacyjnej - przestrzeni resocjalizacyjnej jest miejsce dla humoru? i wreszcie - w jaki sposób wprowadzać/implementować humor do środowiska wychowawczego instytucji resocjalizacyjnych dla nieletnich?" Warto sięgnąć do rekomendowanej tu książki, aby uzyskać odpowiedzi na te, oraz inne pytania.